Oficjalnie aktorka, a NIEOFICJALNIE…

Gdybyś nie była aktorką to…?

Byłabym lekarzem. Chodziłam do liceum medycznego. Jestem dyplomowaną pielęgniarką. W okresie pandemii bardzo mnie kusiło, żeby odnowić dyplom. Wtedy córka wpadła w płacz i w końcu tego nie zrobiłam. Najbardziej zafascynowana byłam chirurgią.

Było blisko medycyny, a skończyło się w teatrze. Czego najbardziej by ci brakowało, gdybyś musiała z niego zrezygnować?

Najbardziej brakowałoby mi ludzi. To jest mój drugi dom. Możemy mieć zgrzyty i trudniejsze momenty, ale wracamy do siebie z otwartymi ramionami. Rozumiemy się, szanujemy, śmiejemy się razem, płaczemy, pokonujemy przeszkody na scenie. Teatr jest dla mnie jedną wielką terapią. Nigdy nie byłam chętna do występowania, do udzielania się publicznie. Bardzo mnie stresowały odpowiedzi ustne przed klasą, a tu czuję się bardzo dobrze.

Brakowałoby ci ludzi, ale jest między wami pewnego rodzaju rywalizacja. Każdy z was chce być widoczny, bo po to zostaje się aktorem.

Jeżeli nie jestem w obsadzie to odbieram to osobiście, ale nie wiem czy na zasadzie rywalizacji z kimkolwiek. Bardziej czuję się niepotrzebna, a mam ogromną potrzebę bycia potrzebną. Stąd też chyba tak mnóstwo moich zajęć pozateatralnych. Wszędzie mnie pełno.

Jak to jest mieć męża aktora i pracować w jednym teatrze?

To jest bardzo częste pytanie i sama zaczęłam się nad nim zastanawiać. Jesteśmy ze sobą dwadzieścia cztery godziny na dobę, ale jesteśmy kompletnie różni i świetnie się uzupełniamy. To chyba na tym polega, że mój temperament jest inny niż Dawida, bardzo się też kochamy i szanujemy. Oczywiście, że dochodzi między nami do spięć, ale one mijają.

Macie nastoletnią córkę. Jaką mieszanką jest Bogna?

Wybuchową. Bogna podąża waszymi śladami. Można ją zobaczyć na scenie. Czy chcielibyście, żeby była aktorką?

Ona zawsze mówiła, że kocha teatr. Trudno, żeby było inaczej skoro my też go kochamy. To się stało automatycznie. Zostało wyssane z mlekiem matki. Wszyscy, którzy z nami pracują to są jej ciocie i wujkowie. Ona w teatrze czuje się jak w domu. Co ciekawe, raz Bogna mówi, że chciałaby zostać aktorką, a kiedy jej się zmienia to mówi, że chciałaby zostać… lekarzem!

Czy z zawodów artystycznych da się wyżyć?

Ja żyje, więc chyba się da.

Z jakimi wyzwaniami musi zmierzyć się kobieta, która chce pogodzić aktorstwo z macierzyństwem i rodziną?

Nigdy nie myślałam o macierzyństwie. Będąc w liceum medycznym miałam duży kontakt z dzieciakami ze żłobka. Kochałam je wszystkie z wzajemnością, ale nie myślałam o sobie jako mamie w przyszłości. Kiedyś jednak lekarz powiedział mi, że mogę już nigdy nie zostać mamą i wtedy od razu zachciałam nią być. Nigdy nie czułam, że muszę przez to z czegokolwiek rezygnować.

Co zawsze masz przy sobie?

Moja córka powiedziałaby, że telefon. Chociaż zdarza mi się, że o nim zapomnę. Pierwsze co mi przyszło do głowy, kiedy zadałaś to pytanie to pomyślałam, że zawsze mam przy sobie Boga. Może to nie jest dzisiaj zbyt modne, ale tak jest. Świat jest wtedy lepszy i ja próbuję być lepsza. Mam też przy sobie cały czas miłość do mojej rodziny, Bogny, mojego męża.

Motto życiowe?

Nie ma rzeczy niemożliwych. Oczywiście, że mam różnego rodzaju załamania, wątpliwości, ale wtedy się podnoszę i przypominam sama sobie, że trzeba próbować. Nigdy nie wychodzę z założenia, że się nie da.

Dziękuję za rozmowę.

Rozmawiała Aleksandra Niemczyk. Spisała Weronika Kępa.

Wysłuchaj całego wywiadu.