I ślubuję Ci miłość, wierność...

Przede wszystkim dialog

Państwo Halina i Henryk Pyczkowie sakramentalne „tak” powiedzieli sobie w lutym 1959 roku. Poznali się u znajomej na imieninach. Jak przyznaje pani Halina, z jej strony nie była to miłość od pierwszego wejrzenia. Z kolei pan Henryk był zauroczony młodą dziewczyną, dlatego starał się o bliższe poznanie wybranki. – Zaczęło się od sympatii, a dopiero później przyszło uczucie – wspominają państwo Pyczkowie.

Chcąc zaimponować swojej sympatii, pan Henryk zabierał panią Halinę na motocyklowe wycieczki po Górach Świętokrzyskich. Podczas jednej z nich zdystansowana do tej pory dziewczyna odkryła w swym adoratorze ogromną życzliwość, która ją ujęła. – Nie ubrałam się stosownie do pogody, więc w czasie burzy mój przyszły małżonek oddał mi swoją kurtkę – wspomina. Jak sama przyznaje, ten prosty gest sprawił, że dostrzegła w Henryku dobrego chłopaka. Po burzy przyszło słońce i miłość państwa Pyczek zaczęła rozkwitać.

Od tamtych wydarzeń minęły 54 lata. Dziś zgodnie przyznają, że przez całe wspólne życie bardzo dobrze się rozumieją i uzupełniają. – Co jest dla nas najważniejsze? Żeby się szanować i rozmawiać ze sobą. Ważne jest również, by umieć ustępować – mówią. Po tylu wspólnych latach nadal lubią razem spędzać wolny czas. – Najchętniej wypoczywamy na działce z przyjaciółmi – uśmiecha się pani Halina.

Gesty miłości na co dzień

Dla Doroty i Czesława Fabiszaków kluczem do wspólnego szczęścia jest nie tylko wzajemna pomoc i wyrozumiałość, ale także zrozumienie. Poznali się w sierpniu 1962 roku na zajęciach. Ona była wtedy 18–letnią studentką uczelni pedagogicznej. On 26–letnim nauczycielem. Ich małżeństwo od początku było szczęśliwe i tak jest do dzisiaj. – Być może w jakimś stopniu pomógł fakt, że pochodzimy z podobnych środowisk, obydwoje jesteśmy nauczycielami. Mieliśmy wspólne zainteresowania, zawsze łatwiej nam było radzić sobie z problemami zawodowymi i je rozumieć. Przez całe życie wyznaczaliśmy sobie wspólne cele – podkreśla pani Dorota. To, co do dziś urzeka ją w mężu, to nie tylko jego czułość, ale także umiejętność wyrażania uczuć na co dzień w drobnych podarunkach. – Czekolada, bombonierka, kwiaty – to ulubione gesty sympatii mojego męża – wyznaje pani Dorota.

Państwo Fabiszakowie nie mają recepty na szczęcie, którą mogliby przepisać innym, ale mają swój własny wypracowany przepis na udane życie. – Oprócz okazywania sobie na co dzień szacunku, trzeba umieć ustępować. Bardzo ważne jest też wzajemne zaufanie, wybaczanie błędów i wspieranie się w trudnych sytuacjach – podkreślają zgodnie.

Nieznajomy z pociągu

Był majowy poranek. Pani Jadwiga Czaplarska, 18–letnia wówczas dziewczyna, jechała z mamą pociągiem relacji Skarżysko–Kamienna – Kielce, by kupić kreację na bal maturalny. Podczas podróży w przedziale spotkała znajomych, z którymi rozmawiała o maturze. – Mój przyszły mąż, a wtedy jedynie nieznajomy, siedział i milczał. Jednak, jak się później okazało, wszystkie usłyszane fakty notował w pamięci. Z kontekstu rozmowy wywnioskował, że pochodzę z Opoczna, i zapamiętał, kiedy będę miała bal – opowiada pani Czaplarska.

Na dworcu w Kielcach każdy poszedł w swoją stronę. Na studniówkę pani Jadwiga poszła z chłopakiem, który w trakcie balu dostał telegram o chorobie swojej mamy, więc musiał wyjść z zabawy. W tym momencie w drzwiach pojawił się milczący chłopak z pociągu, Stefan, który bez wahania zaprosił Jadwigę do tańca. – Przetańczyliśmy całą noc. Po balu pozwoliłam się odprowadzić, ale przezornie zatrzymałam się przy domu sąsiada, mówiąc, że tam mieszkam. Po kilku dniach przyjechał w odwiedziny i zapukał do sąsiada – wspomina pani Jadwiga. I tak to się zaczęło… – Dla nas zawsze najważniejsze w związku były miłość i kompromisy. Ale bez uczucia same kompromisy nic by nie dały – podkreślają państwo Czaplarscy.

Tym bardziej, że nie zawsze było łatwo. Państwa Jadwigę i Stefana dotknęła osobista tragedia, stracili córkę. Ale to tylko umocniło ich uczucie. – W codziennym życiu uzupełniamy się, bo mamy odmienne charaktery. Ja się wszystkim przejmuję na zapas, mąż patrzy na życie z dystansem. I tak minęły nam wspólnie 52 lata – mówi Jadwiga.

Porozumienie bez słów

O historii takiej miłości, jak państwa Możdżeniów, możemy przeczytać już chyba tylko w książkach. Dla swojej wybranki pan Franciszek, mający dziś sto lat, uciekł z transportu do Katynia. Dwa tygodnie wracał do Kielc. 87–letnią dziś panią Anielę poznał w 1937 roku. 31 stycznia 1943 roku zawarli małżeństwo, które trwa do dziś. W zgodzie i wzajemnym szacunku żyją więc od 70 lat. Wychowali pięcioro dzieci.

– Miłość moich rodziców można porównać do trybów w maszynie, które działają tylko wtedy, kiedy się zazębiają – mówi ich syn, Antoni Możdżeń. Uczucie pani Anieli i pana Franciszka jest tak silne, że porozumiewają się niemal bez słów. Nie przechodzili małżeńskich kryzysów, a „ciche” dni były jedynie chwilami. – Choć dziś obydwoje już nie są tak sprawni, wciąż nie szczędzą sobie czułych słów i ciepłych gestów – podkreśla pan Antoni.

* * *

Gdy zapytano leciwych małżonków, jak udało im się przeżyć ze sobą tak wiele lat i czy w związku z tym mają jakąś radę dla współczesnych par, które tak często decydują się na rozwód, odparli: – Urodziliśmy się i żyliśmy w czasach, w których gdy coś się psuło, to się to naprawiało, a nie wyrzucało do kosza.

I może to jest recepta na miłość.

Małgorzata Cioroch