Zadbali o zdrowie psychiczne na kieleckim rynku

Depresja dotyka dwa procent dzieci i około osiem procent nastolatków. Z kolei nieco szerzej rozumiane zaburzenia depresyjne zdiagnozowane są u 20 procent ludzi w okresie dojrzewania. Niestety w czasie pandemii zauważono wzrost porad udzielanych dzieciom i młodzieży w związku z depresją. Poradnie są przepełnione, a kolejki tak duże, że często dostanie się do specjalisty graniczy z cudem.

– Co prawda dzieci lepiej znoszą pandemię niż rodzice, ale problem narasta. Zauważamy zwiększenie na dużą skalę konfliktów rodzinnych między domownikami na linii rodzice – dzieci, ale też pomiędzy dziećmi i pomiędzy rodzicami. Długotrwałe konflikty, splątanie, zamknięcie i poczucie zagrożenia, to środowisko sprzyjające rozwojowi depresji. Dlatego zgłasza się do nas więcej rodziców zaniepokojonych zachowaniem swoich dzieci – mówi Maria Czarnecka, psycholog.

Choć objawy depresji u wszystkich grup wiekowych mogą być podobne, to jednak powinno się mieć na uwadze, że u dzieci i młodzieży zazwyczaj występuje inne niż u dorosłych nasilenie poszczególnych symptomów i jest to trudniejsze do zdiagnozowania.

– U dzieci, a w szczególności u nastolatków, depresja bardzo często przechodzi pod postacią tak zwanej depresji maskowanej. Zaniepokoić rodziców powinny zarówno typowe zachowania depresyjne, czyli apatia, wiecznie kiepski humor, smutek na twarzy, ale także zachowania agresywne, takie jak krzyk, trzaskanie drzwiami, kłótnie z domownikami czy nagłe ataki płaczu. Maską depresji może być także nagła zmiana wyglądu dziecka: dziwna fryzura, kolor włosów, styl ubierania się. Niepokoić może zmiana towarzystwa dziecka. Rodzice powinni także zainteresować się zmianą rytmu dnia dziecka albo diety. No i oczywiście bądźmy czujni na wypowiedzi dziecka dotyczące sensu życia, przemijania czy miłości, bo postrzeganie tych sfer odzwierciedla stan psychiczny – wyjaśnia psycholog.

Najważniejsza dla zdrowia psychicznego dzieci jest kochająca rodzina. Dziecko musi mieć poczucie bezpieczeństwa oraz bezwarunkowej miłości.

– Obowiązkiem rodzica jest obserwować swoje dziecko. Zawsze, w każdej sytuacji. Jeżeli zachowanie dziecka się zmienia w sposób niepokojący, obliguje to rodzica do podjęcia jakichś działań. Trzeba z pociechą rozmawiać, pytać co się dzieje, jak można jej pomóc. Warto podkreślić, że nasza inicjatywa wynika z troski, a nie na przykład ze wścibstwa. Pomocne jest także zgłoszenie się do psychologa. On porozmawia z dzieckiem, rozezna problem i jeżeli będzie taka potrzeba, pokieruje do specjalisty, do psychiatry – mówi pani Maria.