Szkoda czasu na depresję

- Zły nastrój,  lęk, smutek, to depresja?

- Ta choroba musi spełniać wiele  kryteriów objawowych i czasowych, a więc lęk i smutek, jak najbardziej, ale także spowolnienie procesów  psychicznych i ruchowych. Ludzie w depresji wolniej się ruszają, z trudem skupiają uwagę, mają poczucie gubienia pamięci, cierpią na zaburzenia rytmów okołodobowych, czyli zaburzenia snu, łaknienia, spadek wagi. Takie osoby całe swoje życie bilansują „na nie” i ten stan utrzymuje się ciągle, przez co najmniej dwa tygodnie.

- Można sobie samemu poradzić z depresją?

- Z głęboką depresją na pewno nie. Wtedy, do objawów które wymieniłam, dochodzą  także  urojenia grzeszności, winy,  myśli samobójcze.

-  Czy zatem człowiek w takim stanie w ogóle może pomyśleć, że potrzebuje pomocy?

- Z jednej strony zdarzają się pacjenci, którzy sami siebie poprawnie diagnozują, ale wielu jest takich, którzy tego nie potrafią. Statystyki mówią o 20 procentach populacji cierpiących  na depresję, lecz my wiemy, że to liczby zaniżone, bo jednym z jej objawów są  uczucia rezygnacji i poddania się, wykluczające szukanie pomocy. Wiele osób trafiających do mnie jest po  wstępnej diagnozie otoczenia. Mówią: „Nie mogę spać pani doktor, a w pracy koleżanki twierdzą, że ciągle jestem smutna”.  Depresja rozwija się bardzo powoli, ale gdy mamy obok kochające albo zaprzyjaźnione osoby, możemy  z nią skutecznie walczyć.

- Nie wiem czy to kwestia przypadku, czy mody, ale ciągle słyszę o depresjach. Wszyscy chorujemy?

- Absolutnie nie. Gdy do mojego gabinetu energicznie wchodzi  nienagannie umalowana i starannie ubrana kobieta, która już w progu twierdzi, że ma  depresję, to wiadomo, że o chorobie mowy być nie może. Depresja nie pozwala na  precyzję, na takie zainteresowanie się sobą, swoim wyglądem.

- Więc  to zaledwie spadek nastroju?

- Nie bagatelizujmy. Chyba, że ten spadek wyleczymy zakupem nowego ciuszka. Ale mówiąc poważnie: niepokojące są zaburzenia nastroju typu depresyjnego, obecnie  wiodące wśród zaburzeń psychicznych.  Dostrzegam ich  coraz więcej  u młodzieży, która nie radzi sobie z obciążeniami codziennego życia. Młodzi ludzie mają słabsze mechanizmy obronne niż pokolenie, które przetrwało komunizm i transformację. Do tego dochodzą środki psychoaktywne. Mój pacjent, menadżer firmy podejrzewający u siebie depresję,  mówił ciągle o szefowej, która się na niego uwzięła. On cierpiał jedynie na zaburzenia adaptacyjne. Ale pewna uczennica liceum, apatyczna, smutna, bojąca się szkoły, stroniąca od rówieśników, miała poważny problem.

- Można ustrzec się takich nastrojów i samej depresji?

- Nie znam profilaktyki tego schorzenia. Trzeba wejść od razu z lekami, bo wtedy terapia będzie szybsza. Zwłaszcza, jeśli mamy do czynienia z depresją  endogenną, nie potrzebującą żadnego powodu aby zaatakować. Są też depresje reaktywne, będące reakcją na  konkretne traumatyczne wydarzenia życiowe. Nie może być podziału na ważne i nieważne powody, z powodu których zaczynamy chorować. Miałam przypadek samotnej osoby z bardzo głęboką depresją, z głębokimi zaburzeniami. Powodem była strata… psa. Ale leczę też pacjentów wydawałoby się spełnionych, którzy odnieśli sukces zawodowy,  materialny, rodzinny…

- Powoli przełamujemy lęk przed rozpoznaniem psychiatrycznym, ale boimy się przyjmowania leków antydepresyjnych, bo podobno uzależniają.

- To zupełnie nieuzasadniony strach. Leki nowej generacji są dobrze tolerowane, skuteczne, nie mają zbyt wielu objawów ubocznych. Każdy ma złe dni, sami z nimi powinniśmy się spróbować uporać. Ale jeśli te złe dni zbyt długo nam doskwierają, pamiętajmy: prawidłowe leczenie powoduje, że objawy ustępują. Szkoda czasu na stany depresyjne.  W każdym wieku.

- Dziękuję za rozmowę.

Marzena Sobala